Spotkanie w bibliotece

Zupełnie przypadkowo po wielu latach, choć w nieprzypadkowym miejscu spotkałem mojego Mistrza. Jak zwykle był w dobrym humorze i zdrowiu. W zasadzie to nie pamiętam, żebym go widział kiedykolwiek z najmniejszym choćby przeziębieniem czy też skwaszonego. Nawet jak mówił o rzeczach trudnych do zaakceptowania, lub o kimś z gruntu podłym i bez żadnej moralności. Zawsze trzymał fason i wydawał się mocno zdystansowany. Pod wieloma względami był nie z tego świata. Może też jego wizerunek w oczach moich i innych współpracowników był ekstrapolacją naszych skrytych wyobrażeń o człowieku wypełnionym esencją klasy, taktu i dobrych manier.

Wchodząc do chłodnego, piwnicznego, gotyckiego wnętrza, pełnego pustych stołów  i starych kamiennych regałów, wypełnionych średniowiecznymi księgami, poczułem że przekraczam wyraźnie granicę między tym, co realne a tym, co ponadczasowe. Za plecami zostało palące słońce w zenicie lata, przede mną snuły się chłód i półcień zamkniętej przestrzeni. Na jej środku  stała grupa starszych mężczyzn z kielichami wina w dłoniach, tworząc krąg dysputujących nad czymś ze swadą i charakterystycznymi ognikami w oczach.

Mistrz spojrzał w moją stronę, jakby to było zupełnie naturalne, że dołączam w tym momencie. Jakbyśmy byli umówieni. Zadał pytanie o mojego szefa, jakby pytał o pogodę na zewnątrz, choć wiedział, że to kawał intelektualnego wieprza, opoja i lenia patentowanego. Między aluzjami i niedopowiedzeniami konwersacji, mogłem odkryć jeszcze bardziej makiaweliczną dwulicowość, niż byłem sobie w stanie wyobrazić. Utrwalałem w wyobraźni obraz tego, który kochał się bezkresną miłością w samym sobie i ze wzajemnością, a który z trudem maskował równie bezdenną nienawiść  do wszystkich innych istot z wyjątkiem swojego osobistego mistrza autoreferencji i powtórzeń. Ten zaś 30 lat temu osiągnął stanowisko Wielkiego Mistrza Bibliotek i od tej pory jeździł na różne sympozja ciągle z tym samym referatem, składającym się z plagiatów i autoplagiatów, wygłaszanych pod coraz to nowym tytułem.

Wówczas nie byłem świadomy, że wkrótce będę musiał wybrać między Mistrzem a Szarlatanem. A potem już przez resztę życia ciągle ten wybór potwierdzać. Na przykładzie kolegów widziałem, że bez względu na decyzje, droga była ciernista, wyboista i pełna rozczarowań. Na szczęście wybór właściwej ścieżki pozwalał od czasu do czasu na upojenie wiedzą i dziką satysfakcję z obserwacji niepomiernej miernoty. Miałem tyle samo okazji do zwątpień, ile satysfakcji z małych, cichych, prawdziwych sukcesów.  

Na pożegnanie jeden z profesorów, który mówił wyłącznie po francusku, podał mi kielich z winem, Mistrz podał mi chleb a ja z wszystkimi podzieliłem się tabliczką czekolady. 

Wyszedłem natchniony i bez słowa a oni zostali nieporuszeni. Wychodząc w światło dnia, zdałem sobie sprawę, że to był jeden z tych nielicznych momentów w moim życiu, kiedy dotknąłem boga.

Traktat energetyczny

Największym osiągnięciem ludzkości było niewątpliwie odkrycie, że materia jest formą skupienia energii. Czyli, że pierwotny budulec wszechświatów to energia, będąca naturalnie w ruchu a materia jest tylko zatrzymaną energią, podobnie jak formą istnienia energii jest sama świadomość Na samym początku nikt nie był na tyle przenikliwy, żeby móc przewidzieć konsekwencje, jakie z sobą niesie to odkrycie i trzeba było dopiero kolejnych tysiącleci, żeby docenić jego wartość.  Dzisiaj, kiedy takie rzeczy jak drukowanie i wymiana DNA czy nieśmiertelność stały się rzeczą naturalną, nie zastanawiamy się nawet nad tym jak długą drogę musieliśmy przejść, żeby móc żyć w takim świecie jak dzisiaj.

Przede wszystkim miliony lat zajęło nam budowanie świadomości, że najcenniejsza jest ... sama świadomość, która jest zjawiskiem wciąż bardzo rzadkim, efemerycznym i niepoddającym się sterowaniu z zewnątrz. Badania nad świadomością wkroczyły w fazę decydującą w momencie, gdy uczeni odkryli, że jest to zjawisko naturalne, niemożliwe do osiągnięcia w warunkach laboratoryjnych. Badania nad tzw. sztuczną inteligencją nigdy nie przyniosły zadowalających rezultatów- zawsze było coś nie tak, albo uzyskana inteligencja nie była aż tak inteligentna, albo zawodziła matryca technologiczna, na której była osadzona sztuczna świadomość.

Pojmowanie świadomości jako wyższej formy zorganizowanej energii doprowadziło z kolei do szeregu przewartościowań i zbudowania zupełnie nowej moralności, dzięki której na pewne nasze zachowania ze stosunkowo nie tak odległej przeszłości mogliśmy spojrzeć tak jak ludzie XX wieku widzieli zachowania dzikich zwierząt. Ludzkość po prostu potrzebowała czasu, żeby dojrzeć i zrozumieć istotę bytu. Albo raczej ludzkość potrzebowała dojrzeć do tego, żeby wyzwolić się z biologicznych ograniczeń świadomości.

Kolejnym krokiem do zrozumienia istoty bytu okazało się odkrycie, że czas jest złudzeniem, które wytwarzają byty same z siebie. Z poziomu bytów ożywionych- uzależnionych od nośników biologicznych, jak w przypadku roślin, zwierząt, ludzi oraz form pośrednich i hybryd, nie można było przezwyciężyć tego złudzenia, gdyż nie można było przeniknąć zasłony śmierci. Tylko świadomość, która wyzwoliła się od widma nicości, była w stanie zobaczyć dopiero, że czas można porównać do fal na oceanie- niby ruszają się, lecz tak naprawdę tkwią w miejscu. Czyny, zdarzenia, emocje, ból i cierpienie są tylko błyskami słońca w poruszających się falach oceanu. Fale pochłaniają fale a zwierzęta pożerają i są pożerane, cierpią i pastwią się nad sobą wzajemnie. 

Tak jak małe fale nikną w większych,  tak umierająca świadomość zawsze i bezpowrotnie rozpadała się na cząstki elementarne. Zostawał po niej deszcz drobin materii i poszarpanych fal.  Powracały, odtwarzały byty i świadomości, rozpadały się po raz kolejny i kolejny,  i w ten sposób tworzyły kolejne i kolejne ułudy czasu. 

Geniuszami nazywamy te świadomości, które nauczyły się synchronizować wszystkie 12 wymiarów. Dla nas nie istnieje niemożliwe a jednocześnie wszystko stało się zbędne. Po wyzwoleniu żaden z Geniuszy niczego nigdy nie synchronizował. Niczego nie zmieniał ani nie odwracał. Uzyskanie zdolności synchronizowania wymiarów paradoksalnie na nic się nam nie przydało, bo nie mamy już ani współczucia ani woli działania. Modlitwy są więc bezcelowe.